Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupcy

UZASADNIENIE

Powód (...) z siedzibą na Malcie wniósł o zasądzenie od pozwanej K. J. kwoty 7.673,89 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od dnia 1 maja 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podniosła, iż nabyła wierzytelność od wierzyciela pozwanej. Pozwana zawarła z cedentem umowę pożyczki i nie uregulowała zobowiązania z niej wynikającego w całości (k. 4-6).

Pozwana K. J. w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu kwestionując roszczenie co do zasady i wysokości. W treści pisma podniosła zarzuty: braku legitymacji czynnej i biernej oraz nieudowodnienia roszczenia, ewentualnie podniosła zarzut nieważności umowy pożyczki i bezskuteczność postanowień dotyczących kosztów prowizji (k. 76-81v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana K. J. w dniu 19 października 2015 roku dokonała rejestracji na stronie internetowej (...) a po utworzeniu profilu klienta dokonała przelewu weryfikacyjnego w wysokości 0,01 zł na konto pośrednika finansowego reprezentującego pożyczkodawcę. W dniu 30 marca 2020 roku pozwana złożyła za pośrednictwem swojego profilu klienta wniosek o pożyczkę. Następnie, w dniu 31 marca 2020 roku pozwana zawarła z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. przez Internet umowę pożyczki refinansującej nr (...). Pożyczka przeznaczona była na spłatę innego zobowiązania pozwanej. Umowa powyższa została zawarta przy użyciu powszechnie stosowanego przez pożyczkodawcę formularza. Zgodnie z postanowieniami umowy pozwana zobowiązała się do zapłaty na rzecz pożyczkodawcy kwoty 9.311,89 zł. Na powyższą kwotę składały się: kwota pożyczki w wysokości 7.674,73 zł oraz prowizja w wysokości 1.637,16 zł. Kwota zobowiązania miała zostać spłacona do dnia 30 kwietnia 2020 roku. W dniu zawarcia umowy pożyczki pozwana wpłaciła na rachunek bankowy pośrednika pożyczkodawcy kwotę 1.638 zł tytułem prowizji. W dniu 6 czerwca 2020 roku pożyczkodawca przelał kwotę pożyczki na rachunek bankowy wierzyciela pozwanej (dowód: umowa pożyczki k. 39-40v, ramowa umowa pożyczki k. 41-50v, wniosek o pożyczkę k. 51, formularz informacyjny k. 52-55, wyciągi z rachunków bankowych potwierdzające wykonanie transakcji k. 56-58v, wydruk wiadomości e-mail k. 61).

W dniu 15 lipca 2020 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności, na podstawie której przelał na rzecz powoda wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej. Pismem z dnia 25 sierpnia 2020 roku powód powiadomił pozwaną o cesji wierzytelności. Tego samego dnia powód wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty należności wynikającej z zawartej umowy pożyczki (dowód: umowa cesji wraz z dokumentami rejestrowymi k. 9-38, pisma z dnia 25 sierpnia 2020 roku k. 59-59v).

Pozwana nie spłaciła całości zobowiązania (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wymienionych dokumentów, które nie zostały skutecznie zakwestionowane przez stronę pozwaną – o czym w dalszej części uzasadnienia.

Sąd w niniejszej sprawie wydał wyrok na posiedzeniu niejawnym, kierując się treścią art. 148 ¹ § 1 k.p.c., gdyż po złożeniu przez strony pism procesowych i dokumentów, mając na uwadze całokształt przytoczonych twierdzeń i zgłoszonych wniosków dowodowych, uznał że przeprowadzenie rozprawy nie jest konieczne. Nadto żadna ze stron w pierwszym piśmie procesowym nie złożyła wniosku o przeprowadzenia rozprawy (pełnomocnik powoda w pozwie wniósł jedynie o „rozpoznanie sprawy również pod nieobecność powoda”, co koresponduje z treścią art. 177 § 1 pkt 5 k.p.c., a pełnomocnik pozwanej w odpowiedzi na pozew wniósł wprost o rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 148 ¹ § 1 k.p.c.).

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie strony powodowej jest częściowo zasadne.

Podstawę prawną roszczenia strony powodowej stanowi umowa pożyczki nr (...) z dnia 31 marca 2020 roku oraz art. 720 k.c. Ponadto zawarta przez strony sporu umowa pożyczki, według obowiązującego w dacie zawarcia tej umowy stanu prawnego, jest umową o kredyt konsumencki określoną w art. 3 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, które to przepisy dopuszczają zawieranie umowy o kredyt konsumencki (w tym umowy pożyczki) za pomocą środków porozumiewania się na odległość. Umowa o kredyt konsumencki zawierana na odległość to umowa, która spełnia warunki przewidziane w art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku o prawach konsumenta: jest to zatem umowa, którą kredytodawca zawiera z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.

W pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu strony pozwanej w kwestii legitymacji strony powodowej. Zarzut ten Sąd uznał za niezasadny.

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Natomiast zgodnie z § 2 ww. artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Niewątpliwie też wierzytelność, która ma stanowić przedmiot rozporządzenia, powinna być w dostateczny sposób oznaczona.

W ocenie Sądu strona powodowa w należyty sposób wykazała nabycie wierzytelności z tytułu przedmiotowej umowy pożyczki – przedłożyła umowę cesji wierzytelności z dnia 15 lipca 2020 roku, a do akt zostały złożone również dokumenty rejestrowe podmiotów zawierających umowę (odpisy – w tym pełny z KRS cedenta, odpis z rejestru spółki maltańskiej – powoda), wskazujące na umocowanie osób podpisanych pod treścią umowy do reprezentacji stron umowy. W szczególności – wobec zarzutów strony pozwanej – podnieść należy, że prawidłowość umocowania osoby uprawnionej do reprezentacji powoda wynika z treści takich dokumentów jak akt założycielski powodowej spółki oraz odpis z rejestru powoda (k. 16v i 23): w akcie założycielskim wskazano zasady reprezentacji, z których wynika, iż uprawnionym do reprezentacji powoda jest każdy członek zarządu lub każdy dyrektor (czyli osoba podpisana pod treścią umowy cesji). Nadto, wszystkie przedłożone dokumenty zostały poświadczone za zgodność z oryginałem przez pełnomocnika strony powodowej, będącego radcą prawnym. Ponadto wskazać należy, że także załącznik do ww. umowy, wskazujący na objęcie umową cesji wierzytelności wobec pozwanej, został podpisany (parafowany) przez osoby uprawnione do reprezentacji. W załączniku tym wskazano zaś dane identyfikujące w sposób dostateczny przelewaną wierzytelność: imię i nazwisko pozwanej, jej numer PESEL, datę zawarcia i numer umowy pożyczki, termin płatności pożyczki, datę wymagalności oraz wysokość należności.

W ocenie Sądu zatem powód przedłożył wystarczające dokumenty, które pozwalają na ustalenie, że wierzytelność przysługująca pożyczkodawcy wobec pozwanej została przelana na powoda. W przedmiotowej sprawie powód udowodnił przelew wierzytelności, a zatem wykazał, że posiada legitymację procesową czynną.

Za niezasadne Sąd uznał zarzuty strony pozwanej kwestionującej fakt zawarcia umowy pożyczki.

Podkreślić należy, że powód przedłożył dokument stanowiący wydruk umowy pożyczki, formularz informacyjny, opisując dodatkowo w sposób szczegółowy procedurę zawarcia umowy pożyczki, tj. rejestrację na stronie internetowej (...) celem założenia konta, złożenie wniosku o pożyczkę, weryfikację danych pożyczkobiorcy – czego dowodem jest przedłożony do akt sprawy wydruk wskazujący na przelew weryfikacyjny w kwocie 0,01 zł na konto pośrednika finansowego pożyczkodawcy (pozwana wykonaniu takowego przelewu nie przeczyła) przy pierwszej rejestracji na stronie. Jak wynika także z treści ramowej umowy pożyczki jednym z warunków udzielenia pożyczki było uprzednie utworzenie konta klienta na stronie internetowej (...) złożenie wniosku o pożyczkę, pozytywna weryfikacja tożsamości (§ 2 pkt 1 umowy ramowej). Pozwana posiadaniu takiego konta na stronie internetowej powoda nie przeczyła. Dodatkowo zgodnie z postanowieniami ramowej umowy pożyczki, udzielenie pożyczki refinansującej uwarunkowane było uprzednią zapłatą przez pożyczkobiorcę prowizji na rzecz pożyczkodawcy (§ 12 umowy ramowej). Pozwana w dniu zawarcia umowy pożyczki wpłaciła na rzecz pożyczkodawcy kwotę 1.638 zł (okoliczność niekwestionowana, gdyż pozwana w odpowiedzi na pozew w żaden sposób nie odniosła się do kwestii przedłożenia potwierdzenia przelewu wskazanej kwoty). Ponadto, powód przedłożył wydruk wskazujący na przelew kwoty pożyczki w wysokości 7.674,73 zł na konto bankowe wierzyciela pozwanej (przy czym pozwana nie zaprzeczyła, że posiadała zobowiązanie wobec podmiotu, na rzecz którego nastąpiła wypłata kwota udzielonej pożyczki). Zauważyć przy tym należy, że pożyczkodawca dysponował szczegółowymi danymi pozwanej: nr PESEL, nr dowodu osobistego, adresem zamieszkania czy też numerem konta bankowego, których uzyskanie mogło nastąpić wyłącznie poprzez ich wcześniejsze przekazanie podczas rejestracji na stronie internetowej pożyczkodawcy przez samą pozwaną. Pozwana nie zaprzeczyła przy tym prawdziwości tych danych, które są tożsamymi z tymi wskazanymi przez stronę pozwaną w treści odpowiedzi na pozew oraz wynikającymi z przedłożonego pełnomocnictwa (numer PESEL, adres).

Umowa pożyczki, stanowiąca podstawę faktyczną pozwu, została zawarta przez Internet, zatem logicznym jest, iż nie zawiera ona podpisu pozwanej. Jednocześnie wskazać należy, że zawieranie umów pożyczki przez Internet jest powszechnym (a zasadniczo dominującym) sposobem zawierania tego typu umów – brak podstaw, aby tylko z powodu braku podpisu pod treścią umowy go kwestionować. Wbrew też twierdzeniom pozwanej wydruk komputerowy umowy pożyczki może stanowić dowód w sprawie w rozumieniu art. 309 k.p.c. (por. wyrok SN z dnia 9 września 2016 roku sygn. V CSK 13/16). Ponadto warunkiem koniecznym dla zawarcia umowy pożyczki, do której znajdują zastosowanie przepisy ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, nie jest zawarcie jej w formie pisemnej. Wprawdzie art. 29 ust. 1 u.k.k. stanowi, że umowa o kredyt konsumencki powinna być zawarta w formie pisemnej (chyba że odrębne przepisy przewidują inną szczególną formę), z tym że po pierwsze, w doktrynie uznaje się – m.in. przez wzgląd na art. 5 pkt 17 u.k.k. oraz art. 77 k.c. – że wymóg ten jest zrealizowany nie tylko przy zastosowaniu formy dokumentu papierowego z własnoręcznymi podpisami, ale także w razie sporządzenia umowy na innym trwałym nośniku, a po drugie, forma pisemna jest zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych i jej niedochowanie nie powoduje nieważności umowy (por. T. Czech, „Kredyt Konsumencki. Komentarz”. WKP 2018, kom. do art. 29 t. 15-24 ). W myśl art. 15 ustawy o kredycie konsumenckim istnieje możliwość zawarcia umów o kredyt konsumencki za pomocą środków komunikowania się na odległość np. przez Internet, telefon. Przepis art. 60 k.c. stanowi, że z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej. Z kolei zgodnie z art. 61 § 2 k.c. oświadczenie woli wyrażone w postaci elektronicznej jest złożone innej osobie z chwilą gdy wprowadzono je do środka komunikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego treścią. W orzecznictwie przyjęto, że oświadczenie woli w postaci elektronicznej dokonywane on-line zostaje złożone z chwilą jego przejścia do systemu informatycznego prowadzonego i kontrolowanego przez odbiorcę, to jest w momencie przyjęcia oświadczenia przez serwer odbiorcy i zarejestrowania na nim odpowiednich danych (zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 2003 roku, sygn. V Cz 127/03). Co prawda zgodnie z art. 5 pkt 13 ustawy o kredycie konsumenckim oraz art. 60 k.c. brak wymogu formy pisemnej nie zwalnia powoda od obowiązku i ciężaru wykazania, że pozwana przystąpiła do umowy (złożyła oświadczenie woli o zawarciu umowy pożyczki). Według Sądu powód przekonywująco określił zachowania pozwanej, z którymi należy wiązać skutek w postaci złożenia oświadczenia woli o zawarciu umowy pożyczki: rejestracja na stronie internetowej, przelew weryfikacyjny, wniosek o zawarcie umowy, zapłata prowizji.

Powyższe okoliczności i dokumenty, zdaniem Sądu, wystarczająco dowodzą istnieniu roszczenia. W ocenie Sądu brak jakiejkolwiek inicjatywy dowodowej po stronie pozwanej, przy jedynie ogólnym i gołosłownym kwestionowaniu wszelkich twierdzeń powoda, nie był wystarczający dla uznania stanowiska pozwanej za trafne. Stosownie do treści przepisu art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne – ale reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Zgodnie z rozkładem ciężaru dowodu, wynikającym z przywołanego przepisu, powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości – fakt spełnienia tego obowiązku jest oceniany przez Sąd w kontekście własnego przekonania, wszechstronnego rozważania materiału dowodowego, zasadach doświadczenia życiowego i reguł logicznego wnioskowania. Pozwany zaś, który odmawia uczynienia zadość żądaniu powoda, obowiązany jest udowodnić fakty wskazujące na to, że uprawnienie żądającemu nie przysługuje. Spoczywający na pozwanym obowiązek dowiedzenia okoliczności wskazujących na wygaśnięcie zobowiązania nie może oczywiście wyprzedzać ciążącego na powodzie obowiązku udowodnienia powództwa. Podkreślić jednakże należy, że art. 6 k.c. rozumiany być musi przede wszystkim w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 roku, sygn. IV CSK 299/06). Obowiązek przedstawienia dowodów, zgodnie z przepisem art. 3 k.p.c. spoczywa na stronach, zaś ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Natomiast podniesione w treści odpowiedzi na pozew kwestie daty przekazania refinansowania wierzycielowi pozwanej nie mają znaczenia dla oceny zasadności roszczenia.

Podsumowując, w ocenie Sądu okoliczność, iż pozwana posiadała konto klienta na stronie internetowej pożyczkodawcy i wpłaciła na konto pośrednika finansowego pożyczkodawcy kwotę 1.638 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki refinansującej, pozwala uznać, że w dniu 31 marca 2020 roku pozwana niewątpliwie zawarła z pożyczkodawcą umowę pożyczki o treści stwierdzonej wydrukiem załączonym do pozwu. Trudno bowiem uznać – kierując się zasadami logiki i doświadczenia życiowego – że pożyczkodawca przelał swoje środki wierzycielowi pozwanej bez uprzedniego wniosku i umowy na dowolnie przez siebie oznaczoną kwotę i okres – zwłaszcza, iż zajmuje się on udzielaniem pożyczek osobom o niepewnej sytuacji majątkowej, często ryzykując brak spłaty przez nich zobowiązań.

W świetle zatem powyższego twierdzenia pozwanej, kwestionującej dochodzone roszczenie pod każdym względem – przy jej zasadniczo biernej postawie w toku niniejszego postępowania (tak należy ją ocenić, skoro nie złożyła ona żadnych wniosków dowodowych w celu wykazania swych twierdzeń lub wykazania, że okoliczności wynikające z dowodów przedstawionych przez powoda są nietrafne) – należy uznać wyłącznie za przyjętą linię obrony mającą na celu uniknięcie spłaty zadłużenia.

Z akt sprawy wynika, że powód udzielił pozwanej pożyczki w kwocie 7.674,73 zł. Za zasadne Sąd uznał zatem żądanie zwrotu kwoty głównej pożyczki – pomniejszonej o wpłatę dokonaną przez pozwaną, z uwzględnieniem jednak dopuszczalnej wysokości pozaodsetkowych kosztów kredytu. Niewątpliwie bowiem pozwana nie spłaciła w całości zadłużenia z tytułu pobranej pożyczki – zatem zobowiązana jest do zwrotu tej kwoty powodowi.

Przede wszystkim zauważyć należy, iż umowa pożyczki stanowiąca podstawę żądania pozwu została zawarta z pozwaną w dniu 31 marca 2020 roku, a zatem pod rządami ustawy z dnia 2 marca 2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...)19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych. Tym samym, wbrew twierdzeniom powoda, maksymalna wysokość wspomnianych kosztów w przedmiotowej sprawie jest ustalana, stosownie do treści art. 8d ust. 1 cyt. ustawy (który obowiązuje od dnia 31 marca 2020 roku) – nie zaś w oparciu o treść art. 36a ustawy o kredycie konsumenckim – poprzez dodanie dwóch wartości: (całkowita kwota kredytu tj. 7.674,73 zł x 15%) + (całkowita kwota kredytu tj. 7.674,73 zł x (okres spłaty 30 dni/365 dni) x 6%) – przy czym w każdym wypadku wysokość ta nie może przekroczyć 45% całkowitej kwoty kredytu (art. 8d ust. 3 cyt. ustawy).

Analiza treści umowy pożyczki wskazuje, że całkowita kwota pożyczki wynosiła 7.674,73 zł i taką kwotę przekazano wierzycielowi pozwanej, jednocześnie obciążając pozwaną prowizją za udzielenie pożyczki w wysokości 1.637,16 zł, zaś całkowita kwota do zapłaty wynosiła 9.311,89 zł. W związku z tym maksymalne pozaodsetkowe koszty tego kredytu mogły wynieść – jak wynika z ww. wyliczenia (według wzoru zawartego w art. 8d cyt. ustawy) – kwotę 1.189,04 zł, stąd też naliczone pozwanej dodatkowe koszty w wysokości przekraczającej tę kwotę nie należą się stronie powodowej.

Wobec powyższego należało przyjąć, że zgodnie z umową oraz art. 8d ust. 4 cyt. ustawy całkowita kwota do zapłaty obciążająca pozwaną powinna wynosić 8.863,77 zł, tj. całkowita kwota pożyczki 7.674,73 zł + pozaodsetkowe koszty 1.189,04 zł. Uwzględniając jednak okoliczność, że pozwana wpłaciła już na poczet pożyczki kwotę w wysokości 1.638 zł tytułem prowizji, do zapłaty pozostała kwota 7.225,77 zł (8.863,77 zł – 1.638 zł).

Jednocześnie w ocenie Sądu pozwana nie wykazała dlaczego stronie powodowej nie powinny przysługiwać koszty udzielenia pożyczki w postaci prowizji. Podkreślić przy tym należy, że niewątpliwie wszelkie dodatkowe koszty związane z udzieleniem pożyczki winny mieć uzasadnienie ekonomiczne i nie mogą być ustalane dowolnie, w sposób całkowicie oderwany od głównego celu umowy – jakim jest pożyczenie pieniędzy. W przedmiotowej sprawie dopuszczalna wysokość prowizji za udzielenie pożyczki (wynikająca z powyższego wyliczenia) – w zestawieniu z wysokością udzielonej pożyczki, czasem trwania umowy, jak i zasadność jej pobierania, nie budzi zasadniczych wątpliwości Sądu. Podkreślić przy tym należy, że pożyczkodawca w sposób czytelny i zrozumiały zawarł w umowie nie tylko sam obowiązek uiszczenia prowizji, ale również wprost wypunktował dane dotyczące kosztów pożyczki w treści umowy. Precyzyjnie określono tam wszelkie koszty pożyczki, tj. prowizję. Dopuszczalność (co do zasady) zastrzeżenia takich należności w umowie kredytu konsumenckiego wynika z przewidzianej w art. 353 ¹ k.c. zasady swobody umów i nie można z góry wyłączyć prawa stron do zamieszczenia tego rodzaju postanowień.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 7.225,77 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości maksymalnych odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 1 maja 2020 roku – tj. od dnia następnego po terminie płatności wynikającym z treści umowy i zgodnie z żądaniem pozwu do dnia zapłaty (punkt 1 wyroku).

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu (punkt 2 wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 k.c.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądzając od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2.068,96 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Strona powodowa wygrała sprawę w 94%, poniosła koszty procesu w kwocie 2.317 zł (opłata sądowa od pozwu – 500 zł, koszty zastępstwa procesowego 1.800 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł). Strona pozwana wygrała proces w 6% i poniosła koszty w kwocie 1.817 zł (koszty zastępstwa procesowego – 1.800 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł). Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu stronie powodowej należy się zwrot od pozwanej kwoty 2.177,98 zł (2.317 zł x 94%), która została pomniejszona o koszty należne z tego tytułu pozwanej (1.817 zł x 6% = 109,02 zł) (punkt 3 wyroku).

sędzia Joanna Rumin-Jabłońska