Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupcy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 grudnia 2021 roku

Sąd Rejonowy w Słupcy Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Joanna Rumin-Jabłońska

Protokolant: sekr. sąd. Daria Zwolińska-Bogacka

po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2021 roku w Słupcy

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) SA we W.

przeciwko TUZ Towarzystwu (...) w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) SA we W. kwotę 2.594,08 zł (dwa tysiące pięćset dziewięćdziesiąt cztery złote osiem groszy) z odsetkami ustawowymi opóźnienie od dnia 30 lipca 2020 roku do dnia zapłaty,

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie,

3.  zasądza od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. na rzecz powoda (...) SA we W. kwotę 1.701,26 zł (jeden tysiąc siedemset jeden złotych dwadzieścia sześć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu,

4.  nakazuje zwrócić powodowi (...) SA we W. ze środków Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego w Słupcy kwotę 1,57 zł (jeden zloty pięćdziesiąt siedem gr) tytułem nadpłaconej zaliczki.

sędzia Joanna Rumin-Jabłońska

Sygn. akt I C 66/21

UZASADNIENIE

Powód (...) SA z siedzibą we W. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanego TUZ Towarzystwa (...) w W. kwot:

a.  2.709,44 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 lipca 2020 roku do dnia zapłaty,

b.  492 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 października 2020 roku do dnia zapłaty,

a także kosztów postępowania. W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 4 lipca 2020 roku doszło do zdarzenia, w wyniku którego uszkodzeniu uległ samochód marki P. nr rej. (...).. Pozwany, u którego sprawca szkody posiadał polisę OC, wypłacił odszkodowanie w kwocie 3.307,46 zł. Powód nabył zaś na podstawie cesji od poszkodowanego całość praw do odszkodowania. Na podstawie opinii prywatnej powód ustalił, że odszkodowanie zostało zaniżone. Za opinię prywatną powód zapłacił 492 zł (k. 3-9).

Pozwany TUZ Towarzystwo (...) w W. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że prawidłowo wyliczył odszkodowanie, nadto zakwestionował wydatek na opinię, gdyż nie jest to wydatek konieczny i uzasadniony (k. 45-47).

Sąd ustali następujący stan faktyczny:

W dniu 4 lipca 2020 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego szkodę poniósł właściciel samochodu marki P. (...) nr rej. (...). Sprawca szkody posiadał ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego (bezsporne).

Poszkodowany zgłosił szkodę, a pozwany po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 29 lipca 2020 roku określił szkodę jako tzw. szkodę częściową i przyznał odszkodowanie (koszty naprawy) w kwocie 3.307,46 zł (bezsporne, a nadto dowód: kserokopia decyzji z dnia 29 lipca 2020 roku k. 15).

Poszkodowany na podstawie umowy cesji z dnia 23 września 2020 roku przeniósł wierzytelność z tytułu szkody w pojeździe przysługującej mu od ubezpieczyciela na rzecz powoda. Pismem z dnia 29 września 2020 roku pozwany został powiadomiony o cesji wierzytelności oraz wezwany do zapłaty kwoty odszkodowania zgodnie z przedłożoną kalkulacją, a decyzją z dnia 15 października 2020 roku odmówił wypłaty dalszej kwoty odszkodowania (dowód: kserokopia wezwania do zapłaty k. 17-18, kserokopia decyzji z dnia 15 października 2020 roku k. 19-20, kserokopia umowy cesji z dnia 23 września 2020 roku z pełnomocnictwami k. 21-25, kserokopia powiadomienia z dnia 23 września 2020 roku k. 26).

Powód zlecił sporządzenie kalkulacji szkody w pojeździe poszkodowanego, za usługę wystawiono fakturę na kwotę 492 zł brutto (dowód: kalkulacja k. 27-32, kserokopia faktury VAT nr (...) k. 39).

Szkoda w pojeździe marki P. (...) nr rej. (...) ma charakter szkody częściowej. Koszty naprawy pojazdu z zastosowaniem części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu wynoszą kwotę 5.901,54 zł. Ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, że w wyniku zdarzenia uszkodzone zostały części inne niż oryginalne sygnowane logo producenta. Zastosowanie do naprawy części alternatywnych jakości Q w miejsce uszkodzonych części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu nie doprowadzi przedmiotowego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia (dowód: opinia biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego P. P. k. 64-86).

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego P. P. oraz wymienionych dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania.

Opinię biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego P. P. Sąd uznał za jasną, logiczną i zupełną, stąd nie było potrzeby przeprowadzania dowodu z opinii innego biegłego. Podkreślić należy, że opinia ta nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania, a i Sąd nie widział potrzeby, aby czynić to z urzędu. Należy zauważyć, że żadna ze stron – ani tym bardziej pozwany - po otrzymaniu opinii i zapoznaniu się z nią nie złożył żadnych zastrzeżeń do jej treści – w tym do wniosków biegłego, który wskazał, że w niniejszej sprawie koszty naprawy winny być określone na podstawie cen części oryginalnych, a nie alternatywnych (w tym jakości Q, mimo iż wyliczył także odszkodowanie z uwzględnieniem cen tychże części). Biegły uzasadnił, że ze zgromadzonego materiału dowodowego nie wynika, aby uszkodzeniu uległy części inne niż oryginalne (zamontowane fabrycznie) – stąd wyliczając wysokość odszkodowania uwzględnił ceny części oryginalnych, nadto biegły powołał argumenty wskazujące na zasadność zastosowania do naprawy właśnie części oryginalnych (ostatecznie że zastosowanie tychże części nie doprowadzi przedmiotowego pojazdu do stanu jak sprzed szkody). Tych argumentów strona pozwana nie podważyła, a nawet nie próbowała – nie złożyła żadnych zastrzeżeń do opinii, a ostatecznie nie złożyła wniosku chociażby o sporządzenie opinii uzupełniającej w tym zakresie. Stąd przy takiej postawie stron oraz argumentach biegłego wskazanych w opinii brak podstaw, aby uwzględnić odszkodowanie wyliczone z uwzględnieniem cen części alternatywnych – w szczególności podkreślić należy, że Sąd nie mógł takowego wyliczenia samodzielnie „wybrać” wbrew niekwestionowanej opinii biegłego sądowego. Wskazać należy, że opinia biegłego dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej, zatem sąd nie może wbrew tej opinii oprzeć jakichkolwiek ustaleń na własnym przekonaniu (por. wyrok SN z dnia 14 marca 2007 roku, sygn. III UK 130/16). A jeśli sporządzona opinia jest jednoznaczna i przekonująca – zwłaszcza jeśli strony jej nie kwestionują – Sąd nie ma obowiązku i podstaw, aby dopuścić dowód z dalszej opinii tego samego biegłego lub innego biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w części.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 4 cyt. przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Zgodnie natomiast z art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia, przy czym z art. 36 ust. 1 powyższej ustawy wynika, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Odpowiedzialność pozwanego, jako ubezpieczyciela sprawcy szkody, w okolicznościach niniejszej sprawy nie może budzić wątpliwości skoro sprawca wypadku, w rezultacie którego szkody doznał właściciel pojazdu marki P. (...) nr rej. (...) w momencie zdarzenia korzystał z ochrony ubezpieczeniowej u pozwanego od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Nadto pozwany co do zasady odpowiedzialności tej nie przeczył.

Zagadnieniem spornym w niniejszej sprawie było ustalenie wysokości szkody.

Przez szkodę w rozumieniu art. 361 § 2 k.c. należy rozumieć różnicę między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło to zdarzenie – wówczas naprawienie szkody następuje przez zapłatę kwoty stanowiącej równowartość kosztów naprawy, które należy ponieść, aby doprowadzić pojazd do stanu sprzed zdarzenia.

Z ustalonego w sprawie stanu faktycznego – w tym z niekwestionowanej przez strony opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy samochodowego – wynika, iż koszty naprawy uszkodzonego pojazdu przy użyciu części oryginalnych pochodzących od producenta pojazdu wynoszą 5.901,54 zł. Ponieważ pozwany do tej pory w związku ze szkodą wypłacił kwotę 3.307,46 zł, do zapłaty na rzecz powoda zostaje kwota 2.594,08 zł.

W tym miejscu należy jedynie podkreślić, że zgodnie już z utrwalonym orzecznictwem sądowym roszczenie o świadczenie należne od zakładu ubezpieczeń w ramach ustawowego ubezpieczenia komunikacyjnego odpowiedzialności cywilnej z tytułu kosztów naprawy jest wymagalne niezależne od tego czy naprawa została dokonana. Obowiązek wypłaty odszkodowania powstaje bowiem z chwilą wyrządzenia szkody i jest niezależny od tego czy poszkodowany w ogóle zamierza pojazd naprawić (tak SN w uchwale z dnia 15 listopada 2001 roku, sygn. akt III CZP 68/01). Ponadto „poszkodowany w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, w przypadku szkody częściowej, może żądać odszkodowania w wysokości odpowiadającej niezbędnym i ekonomicznie uzasadnionym kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, także wtedy gdy naprawy nie dokonał lub dokonał jej częściowo i sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym” (wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2019 roku, sygn. II CSK 100/18). Oczywistym bowiem jest, że odszkodowanie winno rekompensować poszkodowanemu stratę majątkową, ale to od poszkodowanego zależy, czy doprowadzi pojazd do stanu jak sprzed szkody, czy też zrezygnuje z prawidłowej technologii naprawy uszkodzeń pojazdu i jedynie częściowo naprawi pojazd, a część odszkodowania „zachowa” dla siebie lub czy ostatecznie w ogóle zrezygnuje z naprawy pojazdu. Odszkodowanie winno być bowiem – nawet hipotetycznie – ustalone na takim poziomie, aby pozwalało na doprowadzenie pojazdu do stanu jak sprzed szkody. „Dla powstania roszczenia o naprawienie szkody w postaci kosztów naprawy pojazdu nie mają znaczenia późniejsze zdarzenia między innymi w postaci sprzedaży uszkodzonego lub już naprawionego pojazdu. Okoliczność, że poszkodowany nie czekając na wypłatę odszkodowania podejmuje decyzję o sprzedaży uszkodzonego samochodu, nie pozbawia go prawa do odszkodowania w wysokości odpowiadającej hipotetycznym kosztom naprawy, skoro rzeczywista naprawa nie stanowi warunku dochodzenia odszkodowania. W konsekwencji poszkodowany w ramach ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego, w przypadku szkody częściowej, może żądać odszkodowania w wysokości odpowiadającej niezbędnym i uzasadnionym ekonomicznie kosztom przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego, także wtedy, gdy naprawy nie dokonał (lub dokonał jej częściowo) i sprzedał pojazd w stanie uszkodzonym. Nie można w takim stanie faktycznym ograniczać wysokości odszkodowania - podobnie, jak przy szkodzie całkowitej - do różnicy między wartością pojazdu przed uszkodzeniem a uzyskaną przez poszkodowanego ceną jego sprzedaży. Zbycie rzeczy jest uprawnieniem właściciela tak samo, jak korzystanie z niej. Skorzystanie z tego uprawnienia nie może ograniczać wysokości należnego poszkodowanemu odszkodowania, ubezpieczyciel sprawcy szkody powinien bowiem wyrównać uszczerbek w majątku poszkodowanego do pełnej wysokości szkody (orzeczenie SN z dnia 3 kwietnia 2019 roku, sygn. II CSK 100/18).

Sąd nie uwzględnił roszczenia powoda w zakresie kosztów sporządzenia kalkulacji szkody w kwocie 492 zł uznając, iż sporządzenie opinii nie było dla strony powodowej konieczne dla oszacowania rzeczywiście poniesionej szkody. W orzecznictwie sądowym bezspornym aktualnie jest, że nabywcy - w drodze przelewu - wierzytelności o odszkodowanie za szkodę komunikacyjną przysługuje od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej zwrot uzasadnionych kosztów ekspertyzy zleconej osobie trzeciej wtedy, gdy jej sporządzenie było w okolicznościach sprawy niezbędne do efektywnego dochodzenia odszkodowania (uchwała SN z dnia 29 maja 2019 roku, sygn. III CZP 68/18). Powód prowadzi działalność gospodarczą obejmującą nabywanie i dochodzenie roszczeń odszkodowawczych, o czym świadczy chociażby liczba spraw o odszkodowanie (zwrot kosztów naprawy czy też odszkodowanie rozliczone przy szkodzie całkowitej) kierowanych do tutejszego Sądu. Powód nabywając wierzytelności odszkodowawcze musi więc znać ich wartość. Zdaniem Sądu, powód jako profesjonalista na rynku ubezpieczeń, ma wiedzę i możliwości by samodzielnie oszacować koszt naprawy pojazdu, a zatem zlecanie takiej czynności już po zawarciu umowy cesji podmiotowi zewnętrznemu jawi się jako wydatek nieuzasadniony. Podkreślenia wymaga także fakt, że kalkulacja wysokości kosztów naprawy stanowi element działalności gospodarczej powoda, zaś koszty takiej kalkulacji stanowią normalne koszty tej działalności gospodarczej. Brak więc podstaw do wyodrębniania ich z całości tych kosztów. W okolicznościach niniejszej sprawy powód nie wykazał związku przyczynowego pomiędzy koniecznością poniesienia określonych kosztów kalkulacji a zdarzeniem objętym sporem, ani tym bardziej, aby koszty te należało rozpatrywać w oderwaniu od całości kosztów jej działalności gospodarczej pokrywanych i rozliczanych w ramach tej działalności. Znamiennym także jest, że spółka która sporządziła kalkulację i wystawiła fakturę należy do tej samej grupy kapitałowej, co powód (tak wynika chociażby ze strony internetowej powoda).

Ponadto – wobec zanegowania przez pozwanego roszczenia w całości - podkreślić należy, że powód nie wykazał, iż dochodzona tytułem kosztów sporządzenie kalkulacji kwota jest adekwatna do wartości tej usługi, a więc nie wykazał swego roszczenia co do wysokości.

Wobec powyższego Sąd zasądził - tytułem odszkodowania - od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.594,08 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 lipca 2020 roku do dnia zapłaty (punkt 1 wyroku), oddalając powództwo w pozostałej części (punkt 2 wyroku).

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) i (...), zasądzając je po dniu wydania decyzji z dnia 29 lipca 2020 roku: skoro pozwany w tym dniu wydał już decyzję, w której określił wysokość odszkodowania, to zdaniem Sądu w dacie tej nie było przeszkód do przyznania w całości świadczenia zaspokajającego roszczenia powoda (poszkodowanego).

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 3 rozporządzenia MS z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.701,26 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, zgodnie z zasadą stosunkowego rozliczenia kosztów procesu. Strona powodowa wygrała sprawę w 81%, poniosła koszty procesu w kwocie 2.315,43 zł (opłata sądowa – 200 zł, koszty zastępstwa procesowego – 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, koszty zaliczki na opinię biegłego – 1.198,43 zł), a strona pozwana wygrała proces w 19% i poniosła koszty w kwocie 917 zł (koszty zastępstwa procesowego – 900 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa –17 zł). Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu stronie powodowej należy się zwrot od pozwanej kwoty 1.875,49 zł ( 2.315,43 zł x 81%), która została pomniejszona o koszty należne z tego tytułu pozwanemu (917 x 19% = 174,23 zł) (punkt 3 wyroku).

W punkcie 4 wyroku Sąd nakazał zwrócić powodowi kwotę 1,57 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na opinię biegłego.

sędzia Joanna Rumin-Jabłońska