Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Słupcy

WYROK

W I M I E N I U

R Z E C Z Y P O S P O L I T E J P O L S K I E J

Dnia 24 czerwca 2024 r.

Sąd Rejonowy w Słupcy, I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: Sędzia Piotr Kuś

Protokolant: sekr. sąd. Maria Kosmalska Hałas

po rozpoznaniu w dniu 10 czerwca 2024 r. w Słupcy

na rozprawie

sprawy z powództwa: A. S.

przeciwko: (...) S.A. w W.

o z apłatę

I.  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda A. S. kwotę 27 833,25 ( dwadzieścia siedem tysięcy osiemset trzydzieści trzy zł dwadzieścia pięć groszy ) zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie za okres od dnia 27.03.2020 r. do dnia zapłaty, a nadto podwyższa rentę zasądzoną przez Sąd Wojewódzki w Poznaniu wyrokiem z dnia 22.04.1997 r. w sprawie XII C 3981/95 jak i rentę dobrowolnie płatną przez pozwanego w ten sposób, iż



za rok 2020 do łącznej kwoty 1 012,88 ( tysiąc dwanaście zł osiemdziesiąt osiem groszy ) zł w stosunku miesięcznym począwszy od kwietnia 2020 r. płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności



za rok 2021 do łącznej kwoty 860,33 ( osiemset sześćdziesiąt zł trzydzieści trzy grosze ) zł w stosunku miesięcznym począwszy od stycznia 2021 r. płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności



za rok 2022 do łącznej kwoty 935,22 ( dziewięćset trzydzieści pięć zł dwadzieścia dwa grosze ) zł w stosunku miesięcznym począwszy od stycznia 2022 r. płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności



za rok 2023 i dalej do łącznej kwoty 860,33 ( osiemset sześćdziesiąt zł trzydzieści trzy grosze ) zł w stosunku miesięcznym począwszy od stycznia 2023 r. płatną do dziesiątego dnia każdego miesiąca z odsetkami ustawowymi za opóźnienie na wypadek opóźnienia w płatności

II.  w pozostałym zakresie powództwo oddala

III.  nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Słupcy od:



pozwanego kwotę 644,66 ( sześćset czterdzieści cztery zł sześćdziesiąt sześć groszy ) zł



powoda kwotę 1 051,82 ( tysiąc pięćdziesiąt jeden zł osiemdziesiąt dwa grosze )

tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych

IV.  znosi koszty procesu pomiędzy stronami

Sędzia Piotr Kuś

Sygn. akt I C 401/20

UZASADNIENIE

Powód A. S. wystąpił przeciwko pozwanemu (...) S.A. w W. z powództwem o podwyższenie renty na zasadach wskazanych w pozwie.

Uzasadnienie pozwu strona powodowa przedstawiła w piśmie z dnia 18.05.2020 r.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Uzasadnienie odpowiedzi na pozew strona pozwana przedstawiła w piśmie z dnia 23.11.2020 r.

W toku procesu strony wymieniały się pismami procesowym aczkolwiek główne stanowiska stron w tym przede wszystkim podstawa faktyczna powództwa pozostawały niezmienne.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18.02.1993 r. doszło do wypadku komunikacyjnego w którym obrażeń doznał powód. Wyłącznie winnym zdarzenia okazał się kierowca ubezpieczony z tytułu OC u strony pozwanej.

Wyrokiem z dnia 22.04.1997 r. wydanym w sprawie XII C 3981/95 SW w Poznaniu zasądził na rzecz powoda rentę w kwocie 89,33 zł w stosunku miesięcznym.

Powód na chwile obecną nie wymaga fizjoterapii jako następstwa wypadku. Potrzeba rehabilitacji jest efektem chorób samoistnych nie powiązanych ze zdarzeniem. Zdaniem biegłego ortopedy skutki zdarzenia są już utrwalone i nie wymagają leczenia czy rehabilitacji. Z punktu widzenia psychiatrycznego obecny stan psychiczny powoda jest efektem zdarzenia. Pod wpływem wstrząśnienia mózgu doszło u powoda do typowych objawów organicznego uszkodzenia (...). Z tego powodu powód wymaga pomocy osób trzecich w wymiarze 2 godzin dziennie ( średnio 60 godzin miesięcznie ). W wyniku zdarzenia powód stał się drażliwy i spowolniały, nadmiernie reaguje na stres, ma ograniczoną zdolność do podejmowania pracy zarobkowej. Powód w wyniku zdarzenia ma zaburzenia funkcji poznawczych, aktywności złożone i wymagające myślenia przyczynowo skutkowego są upośledzone.

Pismem z dnia 25.02.2020 r. powód wystąpił do pozwanego o podwyższenie renty do łącznej kwoty wskazanej w piśmie z przyczyn tam wskazanych. Pismem z dnia 25.03.2020 r. strona pozwana poinformowała powoda, iż podwyższa rentę do kwoty 324,33 zł, z przyczyn tam wskazanych. Ponadto strona pozwana wypłaciła wyrównanie za okres od 1.02.2017 r. do 31.03.2020 r. w tym kwotę 4 695,60 zł tytułem kosztów opieki. Powód nie zgadzając się ze stanowiskiem pozwanej wystąpił z powództwem o zapłatę na drogę sądową.

Powód przed zdarzeniem zarabiał średnio 96,54 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Powyższe stanowi średnio z zarobków powoda wg danych posiadanych przez ZUS ( informacji przekazanych, a stanowiących podstawę do wyliczenia należnej emerytury ).

Powód uzyskał dochody za poszczególne lata w ten sposób, iż:



w 1980 r. - 90,79 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1981 r. - 99,90 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1982 r. - 80,88 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1983 r. - 82,86 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1985 r. - 83,30 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1986 r. - 118,18 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1987 r. - 104,36 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1988 r. - 96,40 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1989 r. - 78,86 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1991 r. - 160 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia



w 1992 r. - 216 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia

( dowód: pisma z ZUS k.430 - 435 )

Wg informacji byłego pracodawcy powoda pracownicy zatrudnienie na takim stanowisku jak powód otrzymywali w latach 1993 – 1996 odpowiednio wynagrodzenie na poziomie średnio 3 750 000 ( 1993 r. ), 4 250 000 ( 1994 r. ), 620 zł ( 1995 r. ), 550 zł średnio ( 1996 r. ). Czyli od 63 % do 94 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia.

( dowód: pismo k.55 i k.110 akt XII C 3981/95 SW w Poznaniu )

Przeciętne miesięczne wynagrodzenie za lata 2017 – 2023 ustalane na podstawie art. 20 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1383, 1386 i 2120 oraz z 2018 r. poz. 138) wynosiło:



w roku 2017 kwotę 4 271,51 zł brutto



w roku 2018 kwotę 4 585,03 zł brutto



w roku 2019 kwotę 4 918,17 zł brutto



w roku 2020 kwotę 5 167,47 zł brutto



w roku 2021 kwotę 5 662,53 zł brutto



w roku 2022 kwotę 6 346,15 zł brutto



w roku 2023 kwotę 7 155,48 zł brutto

Powód otrzymywał rentę z ZUS z tym, iż od 1.02.2017 r. wynosiła ona 1471,64 zł netto, od 1.03.2017 r. wynosiła 1479,74 zł netto, od 1.02.2018 r. wynosiła 1 505,05 zł netto, od 1.03.2018 r. wynosiła 1 549,05 zł netto, od 1.08.2018 r. wynosiła 1 564,85 zł netto, od 1.02.2019 r. wynosiła 1 580,65 zł netto, od 1.08.2019 r. wynosiła 1 652,73 zł netto, od 1.02.2020 r. wynosiła 1 687,18 zł.

( dowód: pisma z ZUS k. 91-99 )

Za lata 2020 – 2023 powód nadal otrzymywał rentę z ZUS z tym, iż za miesiąc styczeń i luty 2020 r. w kwocie 2 010,09 zł brutto, za miesiące marzec – czerwiec 2020 r. w kwocie 2 081,65 zł brutto, za miesiące lipiec – grudzień 2020 r. w kwocie 2 102,66 zł brutto, za miesiące styczeń – luty 2021 r. w kwocie 2 122,05 zł brutto, za miesiące marzec – czerwiec 2021 r. w kwocie 2 212,02 zł brutto, za miesiące lipiec – grudzień 2021 r. w kwocie 2 233,92 zł brutto, za miesiące styczeń – luty 2022 r. w kwocie 2255,82 zł brutto, za miesiące marzec - grudzień 2022 r. w kwocie 2 413,73 zł brutto, za miesiące styczeń - luty 2023 r. w kwocie 2 460,59 zł brutto, za miesiące marzec - grudzień 2023 r. w kwocie 2 824,76 zł brutto.

( dowód: pismo z ZUS k.420 )

Ponadto ZUS wypłacił na rzecz powoda w 2019 r. dodatkowe świadczenie w kwocie 1 100 zł, w 2020 r. w kwocie 1 200 zł, w 2021 r. dwukrotnie po kwocie 1 250,88 zł, w 2022 r. dwukrotnie po kwocie 1 338,44 zł, w 2023 r. dwa świadczenia dodatkowe jedno w kwocie 1 588,44 zł i 2 650 zł oraz w 2024 r. w kwocie 1 780,96 zł.

( dowód: pismo z ZUS k.420 )

Analizując wysokość otrzymywanej renty za lata 2020 – 2023 należy wskazać, iż:



w roku 2020 powód uzyskał kwotę 26 162,74 zł brutto ( 2 010,09 zł x 2 + 2 081,65 zł x 4 + 2 102,66 zł x 6 + 1 200 zł ) czyli kwotę 21 715,07 zł netto ( 26 162,74 x 0,83 ), miesięcznie daje to kwotę około 1 809,59 zł ( 21 715,07 zł / 12 )



w roku 2021 powód uzyskał kwotę 28 997,46 zł brutto ( 2 122,05 zł x 2 + 2 212,02 zł x 4 + 2 233,92 zł x 6 + 1 250,88 zł x 2 ) czyli kwotę 24 067,89 zł netto ( 28 997,46 zł x 0,83 ), miesięcznie daje to kwotę około 2 005,66 zł ( 24 067,89/12 )



w roku 2022 powód uzyskał kwotę 31 325,82 zł brutto ( 2 255,82 zł x 2 + 2 413,73 zł x 10 + 1 338,44 zł x 2 ) czyli kwotę 26 000,43 zł netto ( 31 325,82 zł x 0,83 ), miesięcznie daje to kwotę około 2 166,70 zł ( 26 000,43/12 ).



w roku 2023 powód uzyskał kwotę 37 407,22 zł brutto (2 460,59 zł x 2 + 2 824,76 zł x 10 + 1 588,44 zł + 2 650 zł ) czyli kwotę 31 048 zł netto ( 37 407,22 zł x 0,83 ), miesięcznie daje to kwotę 2 587,33 zł ( 31 048 zł / 12 ).

( dowód: dokumenty z akt sprawy )

Ponadto powód osiągał dochody z pracy i tak:



w 2017 r. uzyskał kwotę 14 180,55 zł netto



w 2018 r. uzyskał kwotę 15 690,79 zł netto



w 2019 r. uzyskał kwotę 17 296,26 zł netto



w 2020 r. powód uzyskał średnio kwotę 2080 zł brutto tj. 1 553,29 zł netto miesięcznie



w 2021 r. powód uzyskał kwotę 31 654,27 brutto tj. 22 415,96 netto co daje średnio kwotę 1 868 zł miesięcznie



w 2022 r. powód uzyskał kwotę 36 120 zł brutto tj. 24 922,83 zł netto co daje średnio kwotę 2 076,90 zł miesięcznie



w 2023 r. powód uzyskał kwotę 41 711,20 zł brutto tj. 28 764,10 zł netto co daje średnio kwotę 2 397 zł miesięcznie.

( dowód: dokumenty z akt sprawy w szczególności dane z US k.387 - 403, zaświadczenia z zakładów pracy k.119.k.120 )

Koszt opieki wynosił w poszczególnych latach:



2017 – 2018 kwotę 9 zł za godzinę



2019 kwotę 10 zł za godzinę



2020 i dalej 11,40 zł z godzinę

( dowód: bezsporne pomiędzy stronami i zaakceptowane w ich pismach )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów dołączonych do akt sprawy, akt sprawy XII C 3981/95 SW w Poznaniu, częściowo zeznań strony powodowej, a przede wszystkim dokumentów dołączonych do akt sprawy oraz opinii biegłych.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda w takim zakresie w jakim pozostawały one w zgodności z pozostałym materiałem dowodowym w szczególności dokumentami oraz opiniami biegłych. W swoich zeznaniach strona powodowa wskazała na wysokie możliwości zarobkowe powoda i wynikłe stąd straty na skutek zdarzenia.

Opinie biegłych nie zostały skutecznie przez żadną ze stron podważone. Zastrzeżenia stron stanowiły li tylko polemikę z ustaleniami biegłych i nie mogły podważać wniosków z opinii wynikających. Przede wszystkim opinię biegłych wzajemnie się uzupełniały i w zakresie wniosków były ze sobą zgodne. Odmienne stanowisko stron było li tylko wyrazem taktyki procesowej i dążenia do wygrania procesu wbrew oczywistym faktom. W zakresie wniosków wynikających z opinii należy wskazać, iż opinia psychiatry wskazywała na potrzebę korzystania z opieki przez okres 2 h dziennie czyli około 60 h miesięcznie. Równocześnie opinie nie wskazywały na potrzebę poniesienia kosztów rehabilitacji albowiem potrzeba ta nie była następstwem zdarzenia lecz chorób samoistnych.

Należy podkreślić, iż ocena dowodów jest prawem Sądu. Ocena ta dotyczy jednak jedynie dowodów zgłoszonych przez strony procesu. W szczególności nie jest obowiązkiem Sądu poszukiwanie dowodów z urzędu. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron ( por. wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195 ). Postępowanie cywilne jest bowiem postępowaniem kontradyktoryjnym, gdzie aktywność dowodowa obciąża strony procesu. Wszelkie działania Sądu z urzędu mogłyby być poczytane jako naruszające zasadę równych praw stron gdyż w istocie rzeczy prowadziłyby do faworyzowania jednej ze stron procesu na niekorzyść drugiej. W tej kwestii należy wskazać, na art. 3 k.p.c. czy art. 232 k.p.c. Możliwość podejmowania inicjatywny dowodowej przez sąd może mieć jedynie charakter wyjątkowy w sytuacji rażącej nierównowagi procesowej stron, gdy dany dowód jest niezbędny do rozstrzygnięcia, a strona sama z przyczyn wewnętrznych nie jest w stanie przejawiać inicjatywy dowodowej. Z taką sytuacją zdaniem Sądu nie mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Każda ze stron jest reprezentowana przez fachowego pełnomocnika, który ma świadomość praw i obowiązków oraz konsekwencji swych działań czy zaniechań.

Należy podkreślić, iż obowiązek wynikający z art. 6 k.c. w procesie jest realizowany poprzez zgłaszanie stosownych wniosków dowodowych celem udowodnienia okoliczności, na które powołuję się strona procesu. Stosownie do art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Ewentualne ujemne skutki nieprzedstawienia dowodu obciążają stronę, która nie dopełniła ciążącego na niej obowiązku ( por. wyrok SN z 15.07.1999 r. I CKN 415/99 LEX 83805 ). Tym samym w tej samej sprawie na stronach może spoczywać obowiązek udowodnienia różnych okoliczności faktycznych w zależności od tego, jakie skutki prawne z nich poszczególne strony wywodzą. Kwestia ta będzie przedmiotem szczegółowej analizy przy ocenie jakie fakty Sąd uznał za udowodnione i dlaczego, oraz jakim dowodom nie dał wiary i dlaczego. Należy również podkreślić, iż samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( por. wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00, Wokanda 2002/7-8/44 ).

W konsekwencji zawnioskowane przez strony dowody Sąd ocenia zgodnie z art. 233 k.p.c., a więc według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

Należy podkreślić, iż ustawodawca ma świadomość istnienia ograniczeń związanych z ustaleniem w oparciu o dostępne środki dowodowe rzeczywistego stanu faktycznego. Ustawodawca pozwala więc czynić ustalenia w sprawie w oparciu o tzw. domniemania faktyczne. Zgodnie z art. 231 k.p.c. Sąd może uznać za ustalone fakty mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jeżeli wniosek taki można wyprowadzić z innych ustalonych faktów (domniemanie faktyczne). Tym samym Sąd jest uprawniony z poczynionych ustaleń wywieść inne fakty uznając, je w konsekwencji za ustalone. Jedynym warunkiem jest jedynie to aby fakty wywiedzione zgodnie z art. 231 k.p.c. w sposób logiczny wynikały z innych ustalonych faktów.

W ocenie Sądu orzekającego rozstrzygnięcie w przedmiocie roszczenia sprowadza się jedynie do prawidłowej oceny przeprowadzonych dowodów oraz odpowiedniego zastosowania wspomnianego art. 231 k.p.c. Ocena ta musi prowadzić do ustalenia okoliczności udowodnionych i nieudowodnionych, a w konsekwencji ustalenia istnienia pewnych zdarzeń faktycznych i związanych z tym konsekwencji prawnych, lub w przypadku braku ich udowodnienia braku tych konsekwencji. Należy w tym miejscu podkreślić, iż w doktrynie prawa cywilnego funkcjonuje rozróżnienie na tzw. prawdę formalną i materialną. Rozróżnienie to jest akceptowane również w orzecznictwie Sądu Najwyższego. Na potrzeby niniejszego uzasadnienia należy ograniczyć się do stwierdzenia, iż pod pojęciem prawdy materialnej rozumie się tzw. prawdę obiektywną, a więc rzeczywisty stan rzeczy. Prawda formalna to natomiast stan stwierdzony na podstawie przeprowadzonych dowodów, których zakres oraz konsekwencje w ich ocenie określają obowiązujące przepisy. Ustawodawca ma świadomość, iż niekiedy ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego jest niemożliwe dlatego uznając zasadę prawdy materialnej za wiodącą czyni pewne koncesje na rzecz prawdy formalnej. W orzecznictwie wskazuje się tutaj zwłaszcza na regulacje art. 231 k.p.c., 234 k.p.c., 233 § 2 k.p.c., art. 246 k.p.c., 247 k.p.c. i 217 § 2 k.p.c. czy zwłaszcza art. 207 § 3 k.p.c. ( por. uzasadnienie wyroku SA w Warszawie z 22.05.2003 r., I ACa 1893/01, OSA 2004/10/36 ).

W realiach przedmiotowej sprawy sąd oparł się przede wszystkim na danych z dokumentów w tym przede wszystkim przekazanych przez strony oraz uzyskanych z ZUS uznając, iż informację te są jak najbardziej wiarygodne i pozwalają sądowi poczynić stosowne wyliczenia. Należy w tym zakresie jednak pamiętać, iż wyliczenie wysokości renty jest efektem poczynienia pewnych mniej lub bardziej precyzyjnych założeń i uogólnień albowiem okoliczności stanowiące podstawę ustaleń mają w dużej mierze charakter pewnych hipotetycznych założeń uszczegółowionych na podstawie posiadanych danych.

W szczególności dla ustalenia wysokości renty decydujący charakter miały średnie dane dostępne sądowi. Należy podkreślić, iż powód jak i pozwany posługiwali się podobną metodologią z tym, iż pozwany odwoływał się do średniej zarobków dla danego stanowiska na podstawie danych internetowych ( tzw. sondy przeprowadzonej wśród osób, które wzięły w tym udział oraz danych GUS ) gdy tymczasem strona powodowała odwoływała się do ostatnich zarobków powoda. Zdaniem sądu obydwie metody, pomimo, iż dopuszczalne, nie zasługują na akceptację w ustalonym stanie faktycznym sprawy, albowiem nie tylko prowadzą do odmiennych ustaleń ale przede wszystkim pomijają szereg innych dostępnych sądowi danych. Metoda powoda pomija fakt, iż dane z ostatnich zarobków odbiegają in plus od danych za lata uprzednie jak i od danych przekazanych przez pracodawcę co do zarobków w latach kolejnych osób na podobnych stanowiskach ( aberracja ta wynika z hiperinflacji ). Z kolei metodologia pozwanego pomija, iż dochody powoda były zmienne w poszczególnych latach, a powód de facto w latach wcześniejszych zarabiał kwoty zróżnicowane. Tym samym zdaniem sądu metodą najbardziej zobiektywizowaną, oddającą najdokładniej możliwości zarobkowe powoda jest uznanie, iż podstawą potencjalnych zarobków jest ustalenie średniej na podstawie rzeczywistych dochodów powoda z pominięciem danych skrajnych. Metoda taka jest powszechnie stosowana choćby przez biegłych sądowych ( przy szacowaniu wartości ) czy też w innych sytuacjach gdy chcemy uśrednić pewne wyliczenia ( np. w celach statystycznych dla uśrednienia pewnych wyników ). Jej istota polega na zgromadzeniu jak największej liczby danych porównawczych ( w tym przypadku zarobków za jak największą liczbę lat ), następnie pominięcie danych skrajnych jako odbiegających od danych średnich ( w tym przypadku zarobków skrajnych jako stanowiących wyjątek od reguły praktycznie niemożliwych do uzyskania w standardowych sytuacjach). Dane takie bowiem zaburzają ustalenie średniej statystycznej. A następnie na podstawie danych z pozostałych ustalenie mediany zastosowanych danych jako najbardziej trafnego współczynnika. Powyższe zdaniem sądu pozwala poprzez wiarygodne średnie dane o dochodach powoda na przestrzeni lat przed zdarzeniem zweryfikować możliwe potencjalne zarobki powoda w przyszłości. Zakłada bowiem, iż skoro przez dłuższy okres przed zdarzeniem powód osiągał zarobki na pewnym ustalonym średnim poziomie to z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością podobne zarobki mógłby osiągać w przyszłości. Oczywiście w zależności od szeregu czynników zarobki te mogłyby być większe lub mniejsze tym niemniej chodzi o pewne prawdopodobieństwo albowiem ustalenie rzeczywistych okoliczności w przyszłości jest niemożliwe. Jest to tylko pewne hipoteza na podstawie dostępnych i wiarygodnych danych.

W efekcie sąd ustalił, iż przed zdarzeniem powód uzyskiwał dochody z pracy na poziomie 96,54 % przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia ( ( 90,79 % + 99,90 % + 82,86 % +83,30 % + 118,18 % + 104,36 % + 96,40 % ) / 7 ). Sąd pominął wynagrodzenia za lata 1991 i 1992 oraz 1989 i 1982 jako cztery przykłady skrajnych wynagrodzeń odbiegających in minus lub in plus od pozostałych danych. De facto co do zasady z tych wyliczeń wynika, iż powód przed zdarzeniem zarabiał kwotę zbliżoną do przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia co wydaje się logiczną oceną jego możliwości majątkowych.

Dokumenty dołączone do akt sprawy nie budziły wątpliwości Sądu, nie zostały również skutecznie zakwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Wstępnie należy podkreślić, iż strona pozwana uznała swoje roszczenie co do zasady. Zakwestionowała jedynie wysokość roszczenia uznając, iż na etapie przedsądowym w stopniu adekwatnym do okoliczności określiła wysokość należnej powodowi renty z tytułu zdarzenia wskazanego w pozwie.

Z uwagi na przyjęty przez pozwanego oraz powoda mechanizm wyliczenia wysokości renty ( zbieżny co do głównych założeń ) sąd przyjmuje podobny mechanizm wyliczenia należnej renty wskazując jedynie odmienne od stron kryteria przyjęte do tych wyliczeń z przyczyn wskazanych w części prawnej jak i faktycznej uzasadnienia.

Podstawę prawną roszczenia strony powodowej stanowi art. 444 § 2 k.c. w zw. z art. 822 k.c. i umową ubezpieczenia OC. Powołany przepis stanowi, iż jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty.

W miejscu tym zauważyć należy, iż strona pozwana na etapie przedsądowym uznała za zasadne roszczenie powoda dotyczące podwyższenia renty jedynie o kwotę 235 zł wskazując jakimi okolicznościami się kierowała.

Należy także wskazać, iż cytowany przez sąd przepis jest podstawą wyznaczenia wysokości renty dla osoby poszkodowanej z przyczyn wskazanych w powołanym przepisie. Ustawodawca de facto rozróżnił dwie okoliczności przemawiające za przyznaniem renty dla osoby poszkodowanej, jako konsekwencji zdarzenia, tj. całkowitą lub częściową utratę zdolności do pracy zarobkowej oraz zwiększenie się potrzeb lub zmniejszenie się widoków powodzenia na przyszłość. Takie rozróżnienie dokonane przez ustawodawcę każe sądowi obydwie te okoliczności rozróżnić co uczyniła zresztą również strona powodowa ( w pozwie ) jak i pozwany ( w odpowiedzi na pozew oraz w swoim stanowisku przedsądowym ). Obydwie te okoliczności muszą więc być rozpatrywane osobno z tym, iż zdaniem sądu wysokość przyznanej renty może być i nawet powinna być zasądzona łącznie albowiem nie ma podstaw prawnych do dwukrotnego orzekania w tej kwestii czy rozróżniania w poszczególnych punktach wyroku tych dwu składowych należnej renty.

Reasumując sąd dokona omówienia obydwu przesłanek dokonując analizy pod kątem odpowiedniej wysokości renty z tytułu tych dwu przesłanek tak aby globalnie wskazać jej łączną wysokość.

Zdaniem sądu materiał dowodowy z przyczyn wskazanych w części faktycznej uzasadnienia nakazuje przyjąć, iż zdarzenie spowodowało zwiększenie się potrzeb strony powodowej. Tym niemniej należy pamiętać, iż przedmiotem oceny jest nie aktualny stan zdrowia strony powodowej oceniany w oderwaniu od przedmiotowego zdarzenia lecz jedynie stan zdrowia jako konsekwencja przedmiotowego zdarzenia. Rozróżnienie to jest o tyle istotne, iż powód jak wynika z opinii biegłych niezależnie od skutków zdarzenia jest dotknięty „chorobami samoistnymi”. Pod tym ostatnim pojęciem, na potrzeby sprawy sąd rozumie te wszystkie stany chorobowe szeroko rozumiane, które stanowiąc dolegliwości dla powoda nie są konsekwencją samego zdarzenia lecz powstały niezależnie od niego. Kryterium rozróżnienia stanowią tutaj opinie biegłych, którzy w swoich opiniach precyzyjnie rozróżnili w jakim zakresie aktualny stan zdrowia oraz potrzeby strony powodowej są efektem przedmiotowego zdarzenia a w jakim efektem zwykłych zmian chorobowych charakterystycznych dla wieku powoda względnie powstałych z innych niezależnych od zdarzenia przyczyn. Rozróżnienie to ma znaczenie w kontekście podstawy faktycznej wskazanej przez samego powoda w pozwie. Powód wskazuje bowiem, iż z jednej strony domaga się miesięcznie renty w kwocie 684 zł z tytułu opieki osoby trzeciej, a z drugiej strony kwoty 600 zł miesięcznie tytułem kosztów rehabilitacji w zakresie wyeksplikowanym w uzasadnieniu pozwu. Tym samym sąd na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego uznaje, iż roszczenie z tytułu rehabilitacji w zakresie wskazanym w pozwie jest niezasadne. Biegli wyraźnie wskazali bowiem, iż okoliczności zdrowotne w tym aspekcie nie są pochodną wypadku i brak jakiegokolwiek związku przyczynowego w tym zakresie. Tym samym pomimo, iż stan zdrowia z przyczyn „ortopedycznych” jest zły to jednak nie jest on efektem zdarzenia, co w konsekwencji oznacza, iż strona pozwana w tym zakresie nie może być obciążona kosztami.

Odmienne należy jednak określić koszty związane z kosztami opieki z tytułu „psychiatrycznych skutków zdarzenia”. W tym aspekcie sąd kieruje się treścią opinii biegłego psychiatry, która wprost wskazała, iż pozwany wymaga opieki w zakresie 2 h dziennie, co daje 60 h miesięcznie. Opinia ta nie została skutecznie zakwestionowana przez stronę pozwaną, jak i powodową co w konsekwencji oznacza, iż sąd czyni ją podstawą swojego orzeczenia. Czyniąc wyliczenia wysokości renty z tego tytułu sąd kieruje się okolicznościami faktycznym przyjętymi przez samą stronę pozwaną jak i w konsekwencji zaakceptowanymi również przez powoda. W tym aspekcie należy wskazać, iż strony kierowały się tożsamym sposobem wyliczenia wysokości renty, stosując analogiczne kryteria z jednym zastrzeżeniem, a mianowicie strona powodowa uważała, iż powód potrzebuje opieki przez okres 2 godzin dziennie czyli 60 godzin miesięcznie gdy tymczasem zdaniem strony powodowej opieka ta jest potrzebna jedynie przez okres około 13 godzin w stosunku miesięcznym. Z przyczyn wskazanych w części faktycznej uzasadnienia należy uznać, iż powód wymaga opieki przez okres 2 godzin dziennie czyli 60 godzin miesięcznie ( średnio ). Równocześnie na potrzeby wyliczeń sąd orzekający przyjmuje dane zaakceptowane przez strony ( vide pozew powoda oraz pisma strony pozwanej k.15 ) czyli stawkę za godzinę za lata 2017-2018 na poziomie 9 zł/h, za rok 2019 na poziomie 10 zł/h i 11,40 zł/h za lata kolejne. Strona powodowa na potrzeby wyliczeń takie stawki przyjęła. Sąd nie może przyjmować innych albowiem w efekcie doszłoby do orzekania ponad żądanie. Z tego tytułu sąd zasądziłby więcej niż żąda powód.

Równocześnie należy pamiętać o zakresie żądania tj., iż powód żąda podwyższenia renty od lutego 2017 r. z tym, iż odsetek żąda od końca marca. Sąd w konsekwencji uznał, biorąc pod uwagę okres jaki uwzględnił pozwany oraz wspomnianą treść roszczenia powoda, iż renta za okres od lutego 2017 do końca marca 2020 r. zostanie „skapitalizowana” tj. wyliczona w jednej kwocie albowiem nie ma to wpływu na zakres roszczenia, a treść wyroku jest czytelniejsza. Również pozwany za wspomniany okres dokonał wypłaty renty w jednej skapitalizowanej kwocie. Tym samym sąd zasądza jedną kwotę za okres do końca marca 2020 r. włącznie, a za dalszy okres zgodnie z żądaniem ustala odpowiednią wysokość renty na przyszłość i w tym przypadku zgodnie z treścią żądania już z odsetkami.

Tym samym wyliczenie wysokości renty z tego tytułu przedstawiają się następująco:



za rok 2017 ( od lutego do grudnia włącznie – vide zakres żądania) i 2018 przy uznaniu 60 godzin w stosunku miesięcznym przy stawce 9 zł/h otrzymujemy kwotę 540 zł ( 60 h x 9 zł/h ) w stosunku miesięcznym czyli kwotę 12 420 zł ( 540 zł x 23 )



za rok 2019 przy uznaniu 60 godzin w stosunku miesięcznym przy stawce 10 zł/h otrzymujemy kwotę 600 zł ( 60 h x 10 zł/h ) w stosunku miesięcznym czyli kwotę 7 200 zł ( 600 zł x 12 )



za rok 2020 przy uznaniu 60 godzin w stosunku miesięcznym przy stawce 9 11,40 zł/h otrzymujemy kwotę 684 zł ( 60 h x 11,40 zł/h ) w stosunku miesięcznym czyli kwotę 2 052 zł ( 684 zł x 3 )

Razem daje to kwotę 21 672 zł tytułem należnych kosztów opieki za okres od lutego 2017 r. do końca marca 2020 r. należy jednak pamiętać, iż pozwany dokonał wypłaty z tego tytułu na rzecz powoda kwoty 4 695,60 zł, co oznacza, iż do zapłaty pozostaje kwota 16 976,40 zł.

Równocześnie wskazane wyliczenia pozwalają uznać, iż przy przyjętych danych wg treści żądania powoda renta z tego tytułu za dalszy okres zamyka się kwotą 771 zł. Na kwotę tą składa się bowiem nie tylko wyżej wyliczony koszt opieki ( 684 zł miesięcznie ) lecz także kwoty uznane przez pozwanego tj. kwota 67 zł tytułem miesięcznych wydatków na leki oraz kwota 20 zł tytułem miesięcznych wydatków na koszty dojazdów na leczenie. Razem daje to wspomnianą kwotę 771 zł miesięcznie ( 684 zł + 67 zł + 20 zł ) począwszy od kwietnia 2020 r.

Zdecydowanie trudniej ocenić drugi wskazany wyżej składnik renty, a konstytuowany przez „całkowitą lub częściową utratę zdolności zarobkowych”. Ustalenie tejże okoliczności wymaga poczynienie pewnych założeń, których ścisłe udowodnienie nie jest możliwe lecz opiera się na ogólnych regułach i czynieniu pewnych założeń. Co do zasady należy uznać, iż wspomniane zdarzenie spowodowało utratę możliwości świadczenia pracy w porównaniu do stanu przed zdarzeniem. Potwierdza to zresztą wspomniany wyrok SW w Poznaniu zaakceptowany przez SA w P.. Niedwuznacznie także okoliczność ta wynika z opinii biegłych w takim zakresie w jakim wskazują na wpływ zdarzenia na życie powoda. Niewątpliwie zarobki powoda są inne niż byłyby gdyby nie samo zdarzenie. Obecnie powód otrzymuje rentę z ZUS, a także pozyskuje środki z pracy w Zakładzie (...). Na potrzeby sprawy należy uznać, iż zmniejszenie możliwości zarobkowych powoda stanowi różnice pomiędzy dochodami jakie powód mógłby osiągnąć gdyby nie samo zdarzenie, a dochodami jakie obecnie osiąga. Materiał dowodowy zebrany w sprawie pozwala zdaniem sądu poczynić w tym aspekcie wiążące i konkretne ustalenia w sposób umożliwiający ocenę sytuacji finansowej strony powodowej.

W pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie aktualnych dochodów powoda w tym za lata 2017 – 2020 ( od lutego 2017 do marca 2020 włącznie ) a dalej dochodów powoda za kolejne lata.

Materiał dowodowy zebrany w sprawie wskazuje, iż powód uzyskiwał dochody z tytułu renty oraz z pracy.

Wysokość dochodów z tytułu pracy zarobkowej przedstawia się następująco:



w roku 2017 powód zarobił łącznie 14 180,55 zł netto czyli od lutego do grudnia kwotę 12 998,84 zł ( 14 180,55 x 11/12 )



w roku 2018 powód zarobił łącznie 15 690,79 zł



w roku 2019 powód zarobił łącznie 17 296,26 zł



w roku 2020 od stycznia do marca powód zarobił 4 527,90 zł (1 509,30 zł x 3)

Razem otrzymujemy kwotę 50 513,79 zł ( 12 998,84 zł +15 690,79 zł + 17 296,26 zł + 4 527,90 zł ).

Ponadto za ten sam okres powód osiągnął dochody z tytułu renty w kwocie 60 075,82 zł ( 1471,64 zł + 1479,74 zł x 11 + 1 505,05 zł + 5 x 1 549,05 zł + 6 x 1 564,85 zł + 1 580,65 zł x 6 + 1 652,73 zł x 6 + 1 687,18 zł x 2 + 1 100 zł x 0,83 ).

Razem otrzymujemy kwotę tytułem dochodów powoda 110 589,61 zł ( 50 513,79 zł + 60 075,82 zł ).

Należy także wskazać, iż na podstawi dostępnych statystycznych danych możliwe jest ustalenie potencjalnych zarobków powoda jako procentu przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia. Powyższa zależność kształtuje się następująco:



rok 2017 = 4 271,51 zł brutto x 96,54 % = 4 123,71 zł brutto = 2 939,54 zł netto



rok 2018 = 4 585,03 zł brutto x 96,54 % = 4 426,39 zł brutto =3 150,46 zł netto



rok 2019 = 4 918,17 zł brutto x 96,54 % = 4 748 zł brutto = 3 374,31 zł netto



rok 2020 = 5 167,47 zł brutto x 96,54 % = 4 988,67 zł brutto = 3 604,76 zł netto



rok 2021 = 5 662,53 zł brutto x 96,54 % = 5 466,60 zł brutto = 3 942,11 zł netto



rok 2022 = 6 346,15 zł brutto x 96,54 % = 6 126,57 zł brutto = 4 407,82 zł netto



rok 2023 = 7 155,48 zł brutto x 96,54 % = 6 907,90 zł brutto = 5 039,43 zł netto

Zarobki potencjalne powoda za okres od lutego 2017 do marca 2020 ( włącznie ) zamykają się więc kwotą 121 446,46 zł ( 2 939,54 zł x 11 + 3 150,46 zł x 12 + 3 374,31 zł x 12 + 3 604,76 zł x 3 ).

Tym samym różnica zamyka się kwotą 10 856,85 zł ( 121 446,46 zł – 110 589,61 zł ).

W efekcie na rzecz powoda podlega zasądzeniu kwota 27 833,25 zł ( 10 856,85 zł + 16 976,40 zł ) tytułem renty za okres od lutego 2017 do marca 2020 ( włącznie ).

Zdaniem sądu w bardzo analogiczny sposób należało określić wysokość należnej renty za dalsze lata. W tym jednak aspekcie należało zwrócić uwagę, iż wysokość świadczeń otrzymywanych przez powoda była zmienna w skali roku, a nadto dane, którymi dysponował sąd, będące wyrazem aktywności dowodowej stron dotyczyły częstokroć całego roku. W konsekwencji dla przejrzystości wyliczeń, a także z uwagi na te dodatkowe świadczenie rentowe otrzymywane w ciągu roku sąd wyliczał rentę w stosunku rocznym dla poszczególnych miesięcy, a nie osobno rentę za dany miesiąc. Tym samym dla okresu roku sąd wyliczał otrzymywane środki oraz potencjalne zarobki. W konsekwencji renta była zmienna nie co miesiąc lecz począwszy od stycznia danego roku. Dla samych wyliczeń kwestia ta była pomijalna albowiem globalnie i tak kwota ta była tożsama.

Reasumując należy kolejno wyliczyć dochody w skali miesiąca ( z tytułu renty oraz dochodów za prace ) za poszczególne lata oraz potencjalne miesięczne zarobki w skali miesiąca za poszczególne lata.

Na podstawie dostępnych danych sąd wyliczył, iż powód w:



roku 2020 uzyskał miesięcznie około 1 809,59 zł ( 2 010,09 zł x 2 + 2 081,65 zł x 4 + 2 102,66 zł x 6 + 1200 zł = 26 162,74 zł brutto x 0,83 = 21 715,07 zł netto / 12 = 1809,59 zł średnio miesięcznie )



roku 2021 uzyskał miesięcznie około 2 005,66 zł ( 2 122,05 zł x 2 + 2 212,02 zł x 4 + 2 233,92 zł x 6 + 1 250,88 zł x 2 = 28 997,46 zł brutto x 0,83 = 24 067,89 zł neto /12 = 2 005,66 zł średnio miesięcznie



roku 2022 uzyskał miesięcznie około 2 166,70 zł ( 2 255,82 zł x 2 + 2 413,73 zł x 10 + 1 338,44 zł x 2 = 31 325,82 zł brutto x 0,83 = 26 000,43 zł netto /12 = 2166,70 zł średnio miesięcznie



roku 2023 uzyskał miesięcznie około 2 587,33 zł ( 2 460,59 zł x 2 + 2 824,76 zł x 10 + 1 588,44 zł + 2 650 zł = 37 407,22 zł brutto x 0,83 = 31 048 zł netto / 12 = 2587,33 zł średnio miesięcznie.

W przypadku dochodów powoda z pracy za poszczególne lata sytuacja przedstawia się następująco:



w roku 2020 średnio 1 553,29 zł miesięcznie ( 2080 zł brutto miesięcznie czyli 1553,29 zł miesięcznie )



w roku 2021 średnio 1 868 zł miesięcznie ( 31 654,27 zł brutto za rok = 22 415,96 zł netto / 12 )



w roku 2022 średnio 2 076,90 zł miesięcznie ( 36 120 zł brutto za rok = 24 922,83 zł netto / 12 )



w roku 2023 średnio 2 397 zł miesięcznie ( 41 711,20 zł brutto za cały rok = 28 764,10 zł netto / 12 )

Potencjalne dochody powoda w poszczególnych latach mogły kształtować się następująco:



rok 2020 około 3 604,76 zł netto miesięcznie (5 167,47 zł x 96,54 % = 4 988,67 zł brutto )



rok 2021 około 3 942,11 zł netto miesięcznie ( 5 662,53 zł x 96,54 % = 5 466,60 zł brutto )



rok 2022 około 4 407,82 zł netto miesięcznie ( 6 346,15 zł x 96,54 % = 6 126,57 zł brutto )



rok 2023 około 5 039,43 zł netto miesięcznie ( 7 155,48 zł x 96,54 % = 6 907,90 zł brutto ).

W efekcie wyliczenie renty dla powoda za dany okres z tytułu utraconych zarobków przedstawia się następująco:



w roku 2020 wynosi 241,88 zł ( 3 604,76 zł –1 553,29 zł – 1 809,59 zł )



w roku 2021 wynosi 68,46 zł ( 3 942,11 zł – 1 868 zł – 2 005,65 zł )



w roku 2022 wynosi 164,22 zł ( 4 407,82 zł – 2 076,90 zł – 2 166,70 zł )



w roku 2023 wynosi 55,84 zł ( 5 039,43 zł –2 397 zł –2 587,33 zł )

W efekcie wyliczenie renty globalnie za poszczególne lata przedstawia się jak poniżej. Należy jednak pamiętać, iż pomimo, iż za lata 2021 i 2023 u powoda zdaje się nie występować zmniejszenie możliwości zarobkowych, albowiem kwota wyliczona jest mniejsza niż kwota renty zasądzonej przez SW w Poznaniu, to i tak sąd przyjmuje w tym przypadku do wyliczeń kwotę wynikająca z wyroku, a nie kwotę wyliczoną przez sąd. Wyrok te wiąże bowiem do czasu dopóki strona pozwana nie wystąpi z roszczeniem o ewentualne zmniejszenie renty ( zmniejszenie to nie może nastąpić na skutek powództwa powoda o podwyższenie renty ). Marginalnie należy wskazać, iż strona pozwana akceptuje treść tegoż orzeczenia uznając, pomimo własnych wyliczeń, iż kwota tam wskazana będzie przez nią wypłacana. Sąd orzekający z uwagi na fakt, iż to powód wystąpił z roszczeniem nie mógłby, jako konsekwencji własnych wyliczeń dokonać zmniejszenia renty gdyż byłoby to orzekanie niezgodnie z treścią żądania.

Reasumując otrzymujemy następujące kwoty za poszczególne lata:



rok 2020 jest to kwota 1 012,88 zł ( 771 zł + 241,88 zł )



rok 2021 jest to kwota 860,33 zł ( 771 zł + 89,33 zł )



rok 2022 jest to kwota 935,22 zł ( 771 zł + 164,22 zł )



rok 2023 i dalej jest to kwota 860,33 zł ( 771 zł + 89,33 zł )

Należy także podkreślić, iż podstawą wyliczenia renty również za rok 2024 jest kwota z roku 2023. Wynika to z braku tych wszystkich danych, którymi sąd posługiwał się do wyliczeń co powoduje iż ewentualne wyliczenie nie byłoby pełne. Ponadto po wyroku sądu niewątpliwie nastąpi zmiana pewnych współczynników choćby z uwagi na przejście powoda na emeryturę ( wiek emerytalny ). Okoliczność ta zaistnieje już po dacie zamknięcia rozprawy i nie może być brana pod uwagę przez sąd orzekający albowiem podstawą są dane ustalane na chwilę zamknięcia rozprawy. Zdaniem sądu oczekiwanie na przyszłe konsekwencje pewnych zdarzeń nie ma znaczenia dla spawy albowiem zawsze może pojawić się jakaś okoliczność, która w przyszłości potencjalnie może wpłynąć na wyliczenia. Tym niemniej ustawodawca przewiduje, iż w takim przypadku strona zainteresowana, w tym przypadku pozwany, ma prawo wystąpić z powództwem o zmniejszenie renty jeżeli uzna, iż nastąpiła po dacie orzeczenia zmiana sytuacji powoda. Należy także pamiętać, iż ewentualne wyliczenie nowej wysokości renty na skutek uzyskania emerytury będzie niezwykle skomplikowane albowiem będzie wymagało pozyskania nowych dowodów w szczególności dopuszczenie dowodu z opinii biegłego. Jest to jednak kwestia ewentualnego pozwu pozwanego w przyszłości, a nie rzecz, którą może zająć się sąd orzekający w przedmiotowej sprawie. Okoliczności te wykraczają bowiem poza chwilę zamknięcia rozprawy.

Mając na uwadze powyższe sąd orzekł jak w sentencji.

O odsetkach sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, z uwzględnieniem pism powoda wzywających pozwanego do zapłaty.

O kosztach sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c.

Sąd uwzględnił koszty poniesione przez stron oraz stopień w jakim każda ze stron wygrała i przegrała w procesie. Analiza porównawcza wskazuje, iż kwota rozliczona pomiędzy stronami ( podlegająca zasądzeniu ) wynosiłaby kilkanaście złotych ( ewentualnie 15,60 zł na rzecz pozwanego ). Uwzględniając tym samym stopień w jakim strony wygrały / przegrały w procesie przy odniesieniu tegoż do poniesionych kosztów procesu zasadnym było zniesienie kosztów procesu albowiem różnica jest tak symboliczna, a wyliczenie sądu ma charakter hipotetyczny co wskazuje, iż zastosowanie art. 100 k.p.c. jest w pełni zasadne ( w.p.s. = 92 389 ( 1 847,79 zł x 50 ) – 27 833,25 zł -12 x ( 146,19 zł + 771 zł – 235 zł – 89 zł ) = 34 951 zł tj.38 %  62 % ).

Nieuiszczone koszty sądowe 1 696,46 zł (1 162,11 zł +107,14 zł + 710,12 zł + 637,43 zł + 79,68 zł = 2 696,48 zł – 1 000 zł ) sąd rozłożył pomiędzy strony w takim zakresie jakim każda ze stron wygrała / przegrała w procesie.

Sędzia Piotr Kuś